माझ्या घराजवळ अगदी लागुनच एक इंग्रजी माध्यमाची शाळा आहे .. शाळा सुरु वेळ आणि माझी बसची वेळ जवळपास एकच आहे .. साहजिकच मी निघताना त्या परिसरात विद्यार्थांची आणि पालकांची खूप गडबड असते .. मस्तपैकी अवरून आलेले ते छोटे छोटे मुलंमुली माझा लक्ष नेहमीच वेधून घेतात .. आजही तिथून जाताना तिकडे बघत चालले होते ... cars ची एकदम गर्दी झाली होती .. छानशी school bag आणि tiffin bag हातात देऊन पालक मुलांना शाळेच्या दारापर्यंत सोडून टाटा करत होते.. आणि त्याच क्षणी दुसरीकडे त्यांच्याच वयाचा एक मुलगा दुचाकीवरून वृत्तपत्र वाटायला जाताना दिसला.. एकदम साधेसुधे कपडे, जुनी cycle.. डोळ्यात झोप ,नक्कीच त्याच्या घरच्यांनी पाहते उठवून कामाला पाठवलं असणार त्याला.. माझ्या मनात आलं कि त्या छोट्याला शाळेतल्या मुलांकडे बघून काय वाटत असेल.. शाळेतली मुला तयार होऊन आरामात car मध्ये बसून शाळेत जातात आणि मी..??

असा फरक आपल्याभोवती सगळ्याच स्तरांवर दिसतो.. जन्म घेताना कोणाच्या घरी घ्यायचा हि गोष्ट आपल्या हातात नसतेना.. काहीनकडे पैसे ,बुद्धी ,सौदर्य भरुभरून असतं पण त्याचसोबत काहींना अतिशय माज /अहंकार असतो .. काहीजण स्वतःचं हित बघता बघता इतके स्वार्थी होतात की त्यांना आपलं कुठे काही चुकतंयका याचा लवलेशही नसतो .. तर काहींना बरंच काही करायची इच्छा असते पण आर्थिक बळ कमी पडतं किंवा काहींकडे बिलकुल वेळ नसतो .. खरतर आपण कितीही घरे बांधली,bank balance कितीही वाढत गेला तरी शेवटी या जगातून निघून जाता ते सगळा सोडूनच जावं लागतं.. पैसे,रूप,रंग,देह या सगळ्या गोष्टी प्रत्येकाच्या नशिबाने कमी जास्त मिळतात.. पण पुढे आपण कसं जीवन जगायचं ही गोष्ट काही प्रमाणात तरी आपल्या हातात आहेना.. कर्तव्य पार पडता पडता आपण जर आजूबाजूच्या लोकाना कोणत्या ना कोणत्या स्वरुपात काही मदत करून किमान दोन क्षण तरी आनंदाचे त्याना देऊ शकलो तर त्यातून मिळणारं समाधान नक्कीच शाश्वत असतं असं मला वटतं.. अर्थात माझ्या या अशा भावना प्रधान स्वभावाला बरेच हित चिंतक नावं ठेवतात,काहीजण फायदा घेतात,कित्येक वेळा मला तोटा ही सहन करावा लागतो.. तरीही मी याबाबतीत तरी स्वताहाला कधी बदलू नये असं मनापासून वततं.. प्रामाणिकपणे आणि शुद्धं भावनेने प्रयत्न करत रहयलं की वेळोवेळी मनाला चान्गलं वळण लागतं.. आणि कुठेतरी हे सगळा 'तो' नक्कीच बघत असतो असा मझा विश्वास आहे.. :))