A memorable event in Infosys.. :)
त्या दिवशी अर्चना म्हणाली तिला आणि नम्रताला माझ्याशी काहीतरी बोलायचे आहे.. मी विचार करत होते की त्याना माझ्याकडे काय काम असेल बरे.. चहाला भेटलो तेव्हा नम्रता म्हणाली की वर्षाखेरानिमित्त आपण इन्फी मध्ये झाडपुसायचे काम करतात आणि बागेत दिवसभर जे राबतात त्यांना आपण पार्टी देऊया.. अर्चना म्हणाली की तू असं कहीना काही करत असतेस म्हणून तुला विचारला.. झालं मग चर्चा सुरू झाल्या..
मला ही कल्पना भयंकर आवडली.. नेहमीच जाणवतं की हे लोकं दिवसभर स्वच्छता, बागकाम् अविरतपणे करत असतात.. आपण मधे आधे किती टाइमपास करतो,चहाला जातो, गप्पा मारत बसतो.. पण हा स्टाफ मात्र पहावं तेव्हा कामच करत असतो.. आपल्यापेक्षा फार पटीने हे कष्ट करतात आणि पैसे मात्र आपण जास्त कमावतो.. शिवाय हे सगळे वयाने मोठे असूनही आपल्याशी फार आदराने बोलतात आणि गरज पडेल तेव्हा मदतीसाठी कायम हजर असतात.. मला आठवतय एकदा सकाळी अचानक खूप जोरात पाऊस सुरू झाला.. बस पासून बिल्डींग मध्ये जाईपर्यंत सगळे भिजत होते तेव्हा हाउसकीपिंग स्टाफ पैकी काहीजण प्रत्येकला पळत जाऊन छत्र्या देत होते. . असं करताना ते स्वताहा भिजत होते पण त्याना त्यांच्या तब्येतीची पर्वा नव्हती. . जरी पत वेगळी असली तर तेही माणसचना..
कार्यक्रमाचा आराखडा केला.. अजुन तिघी मुली आमच्या कटात सामील झाल्या.. फेज१ मधे साधारण १०० लोकं होते त्याप्रमाणे बजेट ठरवले.. फक्त आमच्या अकाउंट मधून पैसे गोळा करायचे ठरवले.. DM, HR ची परवानगी घेतली.. सगळ्याना मेल्स पाठवण्यात आले.. आमच्या पैकी प्रत्येकीनी एकेक फ्लोरची जबबदारी घेतली.. मेल गेल्यावर माझ्या टीम मधल्या लगेचच दोघांनी पैसे आणून दिले तेव्हा फार बरं वाटलं. कारण लोकांच्या प्रतिक्रिया काय असेल याची शंका होती.. आम्ही सगळ्याजणी आनंदाने एकमेकीना सांगू लागलो माझ्याकडे इतके इतके जमले म्हणून.. पैसे किती द्यायचे हे आम्ही देणर्यावर सोपवले होते.. प्रत्येकाने २०रुपये दिले तरी पुष्कळ होईल असा आमचा अंदाज होता.. अर्थातच आम्ही सहा जणी जास्तीत जास्त वर्गणी देणार होतो..
थोड्या लोकांनी दिल्यावर मात्र माझ्या इथे शांतता झाली.. बर्‍याच जणांना बराच काही करायचं असतं पण त्यासाठी जरा मागे लगावं लागतं असं मला नेहमीच अनुभव येतो.. मग काय रोज वेगवेगळे प्रेरणा देणारे सुविचार पाठवून सर्वाना एकदा आठवण करून द्यायची.. ते वाचून काहीजण पैसे द्यायला स्वतहुन येऊ लागले.. संगण्याजोगी एक गोष्ट की टीम मधल्या १०० लोकांपैकी काहीजण कधी जास्त बोलत नाही असे लोकं वर्गणी आवर्जून द्यायला आले.. :) इतर टीमनेही भरघोस प्रतिसाद दिला.. पुरेसे पैसे जमा झाले..
२८ डिसेंबर तारीख निश्चित केली.. डॉमीनोज पिझा आमच्या बिल्डिंगमध्ये खाली असल्याने तिथे ऑर्डर दिली.. बाकी केक शीतापेय बाहेरून मागवले.. खरतर मी गेले काही दिवस एकाच वेळेस बर्‍याच उद्योगात व्यस्त असल्याने पैसे गोळा करून दिल्यावर ऑर्डर देण्याच्या कामात माझी मदत झाली नाही त्यामुळे मला जरा अपराधी वाटत होते.. पण नंतर ती कसर भरून निघाली..
गेले बरेच दिवस वाट बघत होतो ती संध्याकाळ आली.. ११० जणांना एकदम बोलवलं तर बसायला जागा मिळणार नाही म्हणून त्यांच्या सुपरवयजर सरांनी तीन गट केले.. ४ वाजता पहिल्या गटातले लोकं जमू लागले.. प्रत्येकाच्या चेहर्यवर उत्सुकता होती.. त्या सर्वाना आम्ही कुठेना कुठे पहिले होते त्यामुळे आम्हाला ते ओळखीचे वाटत होते.. खरतर आम्ही केक कापून पिझा वगैरे खायला द्यायचे ईतकेच ठरवले होते.. पण कार्यक्रम थोडा अनौपचरिकपणे व्हावा, सर्वा स्टाफ ने मोकळेपणाने सहभागी व्हावे म्हणून बाकीच्या जणांनी मला त्यांच्याशी बोलायला सांगितले कारण मराठीत संभाषण करणे महत्वाचे होते..
सग्लेजन जमल्यावर मी प्रथम आपण कशासाठी जमलो आहोत हे सांगितले.. "तुम्हाला २४ तास काम करताना आम्ही नेहमीच पाहतो.. आमच्यापेक्षा जास्ती काम तुम्ही अगदी मनापासून करता याची सर्वाना जाणीव आहे.. " असे मी म्हणल्यावर त्यांचे सुपरवयजार सर अक्षरशहा रडू लागले.. जे घडले ते लिहीत आहे,काहीही अतिशयोक्ती नाही.. आपल्या हाताखाली काम करणार्‍या लोकांसाठी डोळ्यात पाणी आलेले लीडर मी पहिल्यांदाच बघितले.. ते पाहून आम्ही भारावून गेलो.. नंतर मग मी प्रत्येकाला ओळख करून द्यायला सांगितले आणि आम्हीही आमची ओळख सांगितली.. ते सर्वजण ईन्फिमधे बरीच वर्ष काम करत आहेत हे समजले.. नंतर त्यांना त्यांचे अनुभव, मते सांगण्याची विनंती केली.. दोघातिघे त्यांच्या सारंबद्दल आणि इनफोसीस बद्दल फार कृतदनेंने बोलले.. सरांनी आम्हाला घडवलं असे प्रत्येकाचे म्हणणे होते.. शिवाय इन्फी मधे आम्हा प्रत्येकाला सन्मानाची वागणूक मिळते जी बाकी इतर ठिकाणी विशेष मिळत नाही,घरच्यासारखे वातावरणा आहे असं सगळा ऐकून माझा इन्फि बद्दलचा अभिमान दुणावाला..
नंतर ग्रूप फोटो काढले,त्यांनी फार एन्जॉय केले.. केक कपताना ,पिझा खाताना प्रत्येकजण मनापासून सारे खूप खुशीत होते.. नवीन वर्षाच्या शुभेच्छा देऊन निरोप घेतला.. जाताना ते आम्हा सर्वांचे आभार मनात होते तेव्हा आमचेहि डोळे भरून आले.. या उपक्रमासाठी ज्यानी प्रत्यक्ष अप्रत्यक्षपणे मदत केली यांचे आम्ही मनातून आभार मानले... अशा प्रकारे तीन ग्रूप येऊन गेले, सगळं व्यवस्थित पार पाडलं आणि आम्ही निश्चिंत झालो.. एक वेगळेच समाधान आम्हाला लाभले.. :))
They say..
Life laughs at u when u r unhappy..
Life smiles at u when u r happy..
But life SALUTES u when u make others happy..
त्या दिवशी अर्चना म्हणाली तिला आणि नम्रताला माझ्याशी काहीतरी बोलायचे आहे.. मी विचार करत होते की त्याना माझ्याकडे काय काम असेल बरे.. चहाला भेटलो तेव्हा नम्रता म्हणाली की वर्षाखेरानिमित्त आपण इन्फी मध्ये झाडपुसायचे काम करतात आणि बागेत दिवसभर जे राबतात त्यांना आपण पार्टी देऊया.. अर्चना म्हणाली की तू असं कहीना काही करत असतेस म्हणून तुला विचारला.. झालं मग चर्चा सुरू झाल्या..
मला ही कल्पना भयंकर आवडली.. नेहमीच जाणवतं की हे लोकं दिवसभर स्वच्छता, बागकाम् अविरतपणे करत असतात.. आपण मधे आधे किती टाइमपास करतो,चहाला जातो, गप्पा मारत बसतो.. पण हा स्टाफ मात्र पहावं तेव्हा कामच करत असतो.. आपल्यापेक्षा फार पटीने हे कष्ट करतात आणि पैसे मात्र आपण जास्त कमावतो.. शिवाय हे सगळे वयाने मोठे असूनही आपल्याशी फार आदराने बोलतात आणि गरज पडेल तेव्हा मदतीसाठी कायम हजर असतात.. मला आठवतय एकदा सकाळी अचानक खूप जोरात पाऊस सुरू झाला.. बस पासून बिल्डींग मध्ये जाईपर्यंत सगळे भिजत होते तेव्हा हाउसकीपिंग स्टाफ पैकी काहीजण प्रत्येकला पळत जाऊन छत्र्या देत होते. . असं करताना ते स्वताहा भिजत होते पण त्याना त्यांच्या तब्येतीची पर्वा नव्हती. . जरी पत वेगळी असली तर तेही माणसचना..
कार्यक्रमाचा आराखडा केला.. अजुन तिघी मुली आमच्या कटात सामील झाल्या.. फेज१ मधे साधारण १०० लोकं होते त्याप्रमाणे बजेट ठरवले.. फक्त आमच्या अकाउंट मधून पैसे गोळा करायचे ठरवले.. DM, HR ची परवानगी घेतली.. सगळ्याना मेल्स पाठवण्यात आले.. आमच्या पैकी प्रत्येकीनी एकेक फ्लोरची जबबदारी घेतली.. मेल गेल्यावर माझ्या टीम मधल्या लगेचच दोघांनी पैसे आणून दिले तेव्हा फार बरं वाटलं. कारण लोकांच्या प्रतिक्रिया काय असेल याची शंका होती.. आम्ही सगळ्याजणी आनंदाने एकमेकीना सांगू लागलो माझ्याकडे इतके इतके जमले म्हणून.. पैसे किती द्यायचे हे आम्ही देणर्यावर सोपवले होते.. प्रत्येकाने २०रुपये दिले तरी पुष्कळ होईल असा आमचा अंदाज होता.. अर्थातच आम्ही सहा जणी जास्तीत जास्त वर्गणी देणार होतो..
थोड्या लोकांनी दिल्यावर मात्र माझ्या इथे शांतता झाली.. बर्‍याच जणांना बराच काही करायचं असतं पण त्यासाठी जरा मागे लगावं लागतं असं मला नेहमीच अनुभव येतो.. मग काय रोज वेगवेगळे प्रेरणा देणारे सुविचार पाठवून सर्वाना एकदा आठवण करून द्यायची.. ते वाचून काहीजण पैसे द्यायला स्वतहुन येऊ लागले.. संगण्याजोगी एक गोष्ट की टीम मधल्या १०० लोकांपैकी काहीजण कधी जास्त बोलत नाही असे लोकं वर्गणी आवर्जून द्यायला आले.. :) इतर टीमनेही भरघोस प्रतिसाद दिला.. पुरेसे पैसे जमा झाले..
२८ डिसेंबर तारीख निश्चित केली.. डॉमीनोज पिझा आमच्या बिल्डिंगमध्ये खाली असल्याने तिथे ऑर्डर दिली.. बाकी केक शीतापेय बाहेरून मागवले.. खरतर मी गेले काही दिवस एकाच वेळेस बर्‍याच उद्योगात व्यस्त असल्याने पैसे गोळा करून दिल्यावर ऑर्डर देण्याच्या कामात माझी मदत झाली नाही त्यामुळे मला जरा अपराधी वाटत होते.. पण नंतर ती कसर भरून निघाली..
गेले बरेच दिवस वाट बघत होतो ती संध्याकाळ आली.. ११० जणांना एकदम बोलवलं तर बसायला जागा मिळणार नाही म्हणून त्यांच्या सुपरवयजर सरांनी तीन गट केले.. ४ वाजता पहिल्या गटातले लोकं जमू लागले.. प्रत्येकाच्या चेहर्यवर उत्सुकता होती.. त्या सर्वाना आम्ही कुठेना कुठे पहिले होते त्यामुळे आम्हाला ते ओळखीचे वाटत होते.. खरतर आम्ही केक कापून पिझा वगैरे खायला द्यायचे ईतकेच ठरवले होते.. पण कार्यक्रम थोडा अनौपचरिकपणे व्हावा, सर्वा स्टाफ ने मोकळेपणाने सहभागी व्हावे म्हणून बाकीच्या जणांनी मला त्यांच्याशी बोलायला सांगितले कारण मराठीत संभाषण करणे महत्वाचे होते..
सग्लेजन जमल्यावर मी प्रथम आपण कशासाठी जमलो आहोत हे सांगितले.. "तुम्हाला २४ तास काम करताना आम्ही नेहमीच पाहतो.. आमच्यापेक्षा जास्ती काम तुम्ही अगदी मनापासून करता याची सर्वाना जाणीव आहे.. " असे मी म्हणल्यावर त्यांचे सुपरवयजार सर अक्षरशहा रडू लागले.. जे घडले ते लिहीत आहे,काहीही अतिशयोक्ती नाही.. आपल्या हाताखाली काम करणार्‍या लोकांसाठी डोळ्यात पाणी आलेले लीडर मी पहिल्यांदाच बघितले.. ते पाहून आम्ही भारावून गेलो.. नंतर मग मी प्रत्येकाला ओळख करून द्यायला सांगितले आणि आम्हीही आमची ओळख सांगितली.. ते सर्वजण ईन्फिमधे बरीच वर्ष काम करत आहेत हे समजले.. नंतर त्यांना त्यांचे अनुभव, मते सांगण्याची विनंती केली.. दोघातिघे त्यांच्या सारंबद्दल आणि इनफोसीस बद्दल फार कृतदनेंने बोलले.. सरांनी आम्हाला घडवलं असे प्रत्येकाचे म्हणणे होते.. शिवाय इन्फी मधे आम्हा प्रत्येकाला सन्मानाची वागणूक मिळते जी बाकी इतर ठिकाणी विशेष मिळत नाही,घरच्यासारखे वातावरणा आहे असं सगळा ऐकून माझा इन्फि बद्दलचा अभिमान दुणावाला..
नंतर ग्रूप फोटो काढले,त्यांनी फार एन्जॉय केले.. केक कपताना ,पिझा खाताना प्रत्येकजण मनापासून सारे खूप खुशीत होते.. नवीन वर्षाच्या शुभेच्छा देऊन निरोप घेतला.. जाताना ते आम्हा सर्वांचे आभार मनात होते तेव्हा आमचेहि डोळे भरून आले.. या उपक्रमासाठी ज्यानी प्रत्यक्ष अप्रत्यक्षपणे मदत केली यांचे आम्ही मनातून आभार मानले... अशा प्रकारे तीन ग्रूप येऊन गेले, सगळं व्यवस्थित पार पाडलं आणि आम्ही निश्चिंत झालो.. एक वेगळेच समाधान आम्हाला लाभले.. :))
They say..
Life laughs at u when u r unhappy..
Life smiles at u when u r happy..
But life SALUTES u when u make others happy..
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा